Xa-Mosh, Julian’s Lullaby, Distorted Force, Warfare, Familia Live@Eightball Club Live Stage 16/10/11

Κυριακή βράδυ, και έξω από το eightball club live stage υπάρχει κόσμος που σιγά σιγά μπαίνει μέσα. Μετά από πολύ καιρό αυτές οι 5 μπάντες επρόκειτο να ξανανέβουν τη δημοφιλή σκηνή των Λαδάδικων. Οι Julian’s Lullaby ήρθαν από Αθήνα προς την υλοποίηση της συγκεκριμένης εμφάνισης. Μια βραδιά που χαρακτηριζόταν από ωραία ατμόσφαιρα, αρκετό κόσμο, μουσική ποικιλομορφία και πολύ όρεξη για να περάσουμε όλοι καλά.

Familia :

Γνωστό σχήμα, 5 κοπέλες, rock διάθεση, πολλές διασκευές.  Σημάδια βελτίωσης από παλιότερες εμφανίσεις. Το καλύτερο της show ever έδωσε η τραγουδίστριά του group. Ανέβαζε τον κόσμο, γούσταρε, και όσο αφορά τις ερμηνείες της : πάντα ήταν ερωτεύσιμη, αλλά σε αυτό το live έδωσε ρέστα. Η drummer της μπάντας επίσης ξεχώριζε. Λίγα αλλά εύστοχα και σωστά διπεταλίδια. Σταθερά καλό μπάσο με ενδιαφέρον χρωματισμούς και ικανοποιητικές κιθάρες ιδίως σε αργά rock κομμάτια. Ακούστηκαν τραγούδια όπως Zombies, Sweet Dreams, και ένα δυνατό κλείσιμο με RATM και Killing in the Name of…

Warfare:

Thrash. Κακό. Έπαιξαν χωρίς lead κιθάρα γιατί όπως είπαν ο κιθαρίστας ήταν άρρωστος ( ή απλώς νρεπότανε ) . Ασυγχρόνιστοι, κακές εκτελέσεις, και γενικότερα, μια ψιλοξενέρα στο όλο κέφι. Ο drummer ( drummer τώρα, τέλοσπάντων, ο wanna be εμ πάσει περιπτώσει) ήταν ο πιο αστείος από όλους, δεν είναι ότι σε όλη τη διάρκεια που έπαιζαν κάτι έφταιγε, και αν και τα κομμάτια ήταν πασίγνωστες σούπες, κάτι πάλι δεν ακουγόταν σωστό. Απλά το παλικάρι αν σπουδάζει, καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τις σπουδές του. Προτεραιότητα σε άλλα πράγματα πέρα από τη μουσική θα ήταν καλό να δώσει και ο μπασίστας του group (λέμε τώρα). Μάγκα μου αν θέλεις να κρατάς πένα, παίξε κιθάρα, ή τουλάχιστον, παίξε καλά. Ένας εποιικά μέτριος τραγουδιστής, ντάξει, ok, φάλτσαρε πολλές φορές αλλα μέσα στην όλη παρακμιακή υποκουλτούρα , παρατέχνη και αντιδημιουργικό εμετό των υπολοίπων, ήταν στους τυφλούς ο μονόφθαλμος. Καλός ρυθμικός. Μπορώ να πω πως με τον ασυμπαγή και χαοτικά βρώμικο ήχο που έκανε το καυσόξυλό του, κάλυπτε την αναπηρία των υπολοίπων να παράγουν τέχνη και κάπως έτσι ψιλοσώθηκε η ντοματολουσία. Όση ώρα έπαιζαν θα ήθελα να έχω ένα κοινό με τον Beethoven. Την καλύτερη δουλειά έκανε εν κατακλείδι ο άλλος κιθαρίστας που και καλά ήταν άρρωστος, και δεν ήρθε. Απ’ ότι μάθαμε αυτή η ατελής και αποτυχημένη προσπάθεια οργάνωσης ήχων που παράγεται από την ….  ‘μπάντα’, θα σταματήσει να πολιορκεί την τέχνη μιας και σκοπεύουν να διαλυθούν. Αν μπορούσα να κάνω μια ευχή, θα ήταν ο μουσικός κόσμος να γίνει ένα καλύτερο μέρος………   thank you Jesus . . !

Distorted Force:

Παρουσίαση νέου τραγουδιστή. Ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά των Force που ανέβαιναν on stage χωρίς γυναίκα στο μικρόφωνο.  Καιρό είχε να βγάλει αυτή η μπάντα τέτοιο όγκο. Και όλα οφείλονται στον νέο μόνιμο τραγουδιστή του σχήματος. Μικρό playlist. Μόλις 7 κομμάτια και εκ των οποίων 3 instrumental. Πολύ χώσιμο αλλά και κλασικούρες που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε σε ενδιαφέρον covers. Κέφι, κόσμος, και πολύ χτύπημα. Iced Earth και Dark Saga για intro και τα βλέμματα άρχισαν επιτέλους να πέφτουν στην σκηνή (μετά από μια μισάωρη αποχή κατά την υποπολιτισμική τελετουργία των Warfare). Progressive Assault με 2 τεχνικά και ανώμαλα insts. Holy Diver και αν υπήρχε δράκος στο μαγαζί, θα ήταν τυχερός αν κατάφερνε να κρατήσει τις σωματικές του εγκοπές αβίαστες. Κλείσιμο με ένα κλασσικό Enter Sandman και με τις καλύτερες εντυπώσεις που θα μπορούσε να αφήσει  η πρεμιέρα μιας νέας εποχής για το group.

Julian’s Lullaby:

All the way from Athens τα παιδιά για να δώσουν ένα καταπληκτικό show. Η δεύτερη τραγουδίστρια του ατμοσφαιρικού heavy σχήματος απουσίαζε λόγω μεταπτυχιακών σπουδών αλλά καλύφθηκε από τον τραγουδιστή (επίσης στα backing) καθώς η front woman ήταν εκεί να μας ταξιδέψει με μια φωνή που ήταν λες και είχε βγει από παραμυθένια όπερα. Πολύ καλές κιθάρες, προσεγμένη ρυθμική και μια καταπληκτική lead . Να επισημάνω εδώ πως νιώθω κάπως άσχημα να γράφω εγώ για τέτοιες μουσικάρες.  Όλοι ήταν ένας κι ένας. Διασκευές όπως Revolution και Wizard. Όσο αφορά τα δικά τους, είχαμε τη χαρά να ακούσουμε σχεδόν όλο το πρώτο album. Playbackin’ intro’s που σε έκανα να σκέφτεσε πόσο ποιο πλούσιος θα ήταν αυτός ο ήχος με την παρουσία ενός πληκτρά και ενός βιολιστή (όπως δηλαδή τα κομμάτια είναι ηχογραφημένα). Αλλά και έτσι η μαγεία δεν χάνεται. Μια χαρά περάσαμε, όσοι θυμόμασταν στοίχους τραγουδούσαμε μαζί και οι υπόλοιποι, ή έκαναν headbanging, ή σκάλωναν υπό τις ιδιοφυής συνθέσεις. Πολύ ωραία παρουσία και μουσική. Επί και υπό σκηνής, το διασκεδάσαμε αμφότεροι.

Xa-Mosh:  

Κρίμα.  Πολύ κρίμα. Τα παλικάρια είχαν προετοιμάσει ένα σωρό καινούργιο υλικό, και σκόπευαν να το παρουσιάσουν αυτό το βράδυ της Κυριακής σε όσους είχαν τη τύχη να παρεβρίσκονται. Και τι έγινε? Στο δεύτερο κομμάτι σπάει η χορδή του κιθαρίστα. Δυστυχώς δεν υπήρχε η δυνατότητα να τραμπάρουνε καμιά κιθάρα, καθώς ήταν χαμηλοκουρδισμένοι. Έτσι συνέχισαν με μία κιθάρα. Υπήρχε μια αλλαγή στο line-up. Στο κέντρο της σκηνής, δεν υπήρχε τραγουδιστής. Ο Σωτήρης εδώ και κάποιους μήνες λόγω σπουδών είχε αφήσει τη μπάντα. Έτσι τα φωνητικά μοιράζονταν πολύ πετυχημένα οι δύο κιθαρίστες. Υπάρχει και άλλος λόγος που αυτό τους το live έπρεπε να πάει καλά. Πέρα από την αποχώρηση του Σώτου, ο μπασίστας του group αποχωρεί επίσης. Ήταν το τελευταίο του live με τους Xa-Mosh. Κάπου εδώ να αναφέρουμε ότι εκτός από είδος (ThrashàDeath) αλλάζουν και όνομα. Από το επόμενο live όταν θα θέλουμε να αναφερθούμε στους Xa-Mosh , θα μιλάμε για τους ATOM. Νέος αέρας, νέα και καλή δουλειά, νέα μέλοι και νέες εμφανίσεις εντός και εκτός Θεσσαλονίκης. Αλλά τώρα πίσω στο live. Αντί λοιπόν να παρουσιάσουν τα καινούργια κομμάτια που δούλευαν τόσο καιρό, κατέφυγαν λόγω αυτού του περιστατικού σε covers. Δεν ξενερώνουμε ποτέ. Χτυπηθήκαμε, γουστάραμε, και τα παιδιά αν και με τόσα τεχνικά προβλήματα (το μπάσο είχε θέμα επίσης) κατάφεραν να παίξουν αξιοπρεπέστατα και να αποδώσουν στο μέγιστο των δυνάμεων τους. Ένα παλικαρίσιο show παρά τις δυσκολίες και ένα καταπληκτικό finale για μια όμορφη βραδιά.