Accelerator: Power του κερατά. Δυναμικά τύμπανα, ένας μπασίστας σκέτο χταπόδι, ένας (μόνο) κιθαρίστας που σου εξηγούσε το όργανο και ένας τραγουδιστής που αν και εμφανισιακά έφερνε λίγο τον Sebastian Bach όταν πήρε το mic στο πρώτο κομμάτι μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ο S.B. είναι μια λεπτή τρίχα απ τα αρχίδια του. Αυτό είναι power, όση ώρα έπαιζαν σκευτόμουν πώς είναι δυνατόν μια τέτοια μπάντα να βρίσκετε στην αφάνεια και άλλού να μας έχουν πρήξει τα συκώτια με κάθε λογής υπερεκτιμημένες μπάντες της σειράς (Emerald Sun και όλο το συναφή gey power ρεύμα). Πολλά δικά τους και helloween διασκευή, τα παλικάρια ήταν τόσο δουλεμένα μεταξύ τους που νόμιζες πως παίζουν playback. Γράψανε δίσκο εκείνη τη βραδιά. Για να πω και την αμαρτία μου όμως από ένα σημείο και μετά ψιλοβαρέθικα, πολύ παρόμοιες συνθέσεις ρε γαμώτο. Παραταύτα respect, και πολύ καλά παιδιά.
The Damnation Project: Αυτό δεν είναι μουσική, είναι επιστήμη. Είναι η μόνη μπάντα που είπα ότι από όλες τις ερασιτεχνικές (και μη) μπάντες που bloggάρω τα τελευταία χρόνια, που για την οποία θα ταξίδευα για να τους ξαναδώ. Είναι οι Έλληνες Porcupine Tree. Δεν παίζονται. Ο πήχης ανέβηκε κατακόρυφα. Έφεραν τη βραδιά σε άλλο επίπεδο. Όχι, δεν ήταν live αυτό, ήταν σεμινάριο. Είχα καθίσει σε ένα stand δίπλα στο stage και δεν είχα ιδέα τι γινόταν γύρο μου, ερχόταν κόσμος, μου μιλούσε και η ακουστική πληροφορία δεν έφτανε ποτέ στην εγκεφαλική νεύρωση όπου προοριζόταν. Αλλά αυτό δεν ήταν το καλύτερο, έμεινα τελείως μαλάκας όταν έμαθα ότι αυτή η υπερμπάντα δουλεύει ενάμιση χρόνο , συγγνώμη ρε φιλαράκι, στη πενταετία τι μουσική θα βγάλεις ας πούμε? Δυστυχώς δεν υπάρχει πολύ υλικό στο net, αλλά και αυτό που υπάρχει τους ‘τσεκουρώνει’. Η παραγωγή είναι πολύ λίγη για αυτούς, οπότε μέχρι να γράψουν τα παιδιά κάτι που να βγάζει επαρκώς τον δυσθεώρητο όγκο τους, μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι αν δεν τους δεις live, δεν έχεις ιδέα τι θα πει Damnation Fuckin Project. Ο συγχρονισμός τους ήταν επίσης κάτι αξιοσημείωτο, είχα πάει φίλε αναγνώστη για κατούρημα και τα παιδιά έπαιζαν ένα riff με παύσεις και πραγματικά νόμιζα πως κόπηκε το ρεύμα, στις παύσεις η απόλυτη ησυχία. Το απόλυτο κενό. Ο απόλυτος συγχρονισμός. Η απόλυτη μπάντα.
Distorted Force: Τα παιδιά είχαν έρθει από Θεσσαλονίκη, ακόμη ένα εκτός έδρας live για μια πολυταξιδεμένη μπάντα. Εμφανής η κούραση και η ταλαιπωρία αλλά παρόλα αυτά μας παρουσίασαν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση. Παρουσίαση του νέου τους LP (το οποίο έπαιξαν και ολόκληρο). Από διασκευούλες 2 Maiden και ένα Mettalica. Νέο ύφος συνόδεψε το νέο υλικό τους τείνοντας όλο και περισσότερο προς το αμερικάνικο progressive. Πέρα από τις κακές συνθήκες (μετά τους Damnation Project και ψυχολογικές καθώς στον πρόλογο όταν ανέβηκαν ο κιθαρίστας δήλωσε εκ μικροφώνου και εκ μέρος των παιδιών ότι ντρέπονται να παίξουν μετά από το έπος των Damnation), μπόρεσαν να αποδώσουν στο μέγιστο δυνατό επίπεδο που τους επέτρεπαν οι δυνάμεις τους. Αλλά έτσι είναι τα live μακριά απ την πόλη σου, θέλει αρχίδια, και οι παίδες έδειξαν ότι τα χουν, χειρότερα μεν από ένα θεσσαλονικιότικο livάκι της σειράς, αξιοπρεπέστατο δε. Έπαιξαν κοντά στα 45 λεπτά, το διασκέδασαν, το ευχαριστήθηκαν, χτυπήθηκαν επί σκηνής και παρόλο που ο κόσμος ήταν λίγος σχετικά δεν έδειξαν να πτοούνται. Το μαγαζί δεν πλήρωσε αλλά η φιλοξενία των Julian’s Lullaby ήταν τέτοια που κάνεις δεν έφυγε παραπονεμένος. Σκατά στο 7 sins. Respect στους Julian’s. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν το τελευταίο live με την αναπληρωματική τους τραγουδίστρια. Επιβαλλόταν λοιπόν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό on stage σαν ελάχιστο φόρο τιμής σε μια session που αναπλήρωνε για περίπου ένα χρόνο, και αυτό έκαναν.
Julian’s Lullaby: Μεγάλη μπάντα. Και με την έννοια του πολυάριθμου line up, και με την έννοια του τεράστιου όγκου και των καταπληκτικών συνθέσεων. Πολύ καλή εμφάνιση, επαγγελματίες, μεθοδικοί, πάρα πολύ καλή χημεία μεταξύ τους, κάτι που σίγουρα βγήκε και προς το κοινό. Revolution και Wizard για διασκευές και όλα τα υπόλοιπα δικά τους. Υπέροχες (soprano και mejo soprano) γυναικείες φωνές, πολύ καλές κιθάρες, σταθερότατος drummer και ένας μπασίστας που ακουγότανε. Σε πολλά κομμάτια επίσης υπήρχε η παρουσία άντρα τραγουδιστή, ο οποίος μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και στα καθαρά και στα βρώμικα του. Υπήρξε και μια guest συμμετοχή της παλιάς τραγουδίστριας των Julian’s στο Kiss Me Not (Tonight), πολύ γλυκιά φωνή και πολύ γλυκό τραγούδι. Το live βιντεοσκοπούνταν με σκοπό να ενταχθεί απ ότι κατάλαβα μαζί με κάποιο CD ή κάτι τέτοιο. Το κολομάγαζο όμως, σε όλο το live τους είχε πρήξει ότι καθυστερεί η φάση και το μαγαζί πρέπει να ανοίξει για trance party, κάτι που απ ότι μου είπαν δεν είχε ειπωθεί στα διαδικαστικά. Έρχεται λοιπόν η ώρα να ανέβουν τα παιδιά και ο ‘και καλά’ υπεύθυνος του stage να πρήζει μπάλες, πολύ in your face απαντήσεις από τον band leader των julian’s αλλά αν κρίνουμε από το γεγονός ότι τελικά έκοψαν 2 κομμάτια απ το playlist τους, δεν κατάφεραν να περάσουν το δικό τους όσο δίκιο και αν είχαν. Μια απ τα ίδια λοιπόν με το An. Σκατά στα μούτρα τους. Υποτιμώντας και εκμεταλλεύοντας μπάντες οι μαγαζάτορες μόνο κακό κάνουν στο όνομά τους. Ας βάλουν το trance party στο κόλο τους λοιπόν, καμιά μπάντα εκείνης της βραδιάς δεν παίζει να ξαναπατήσει μετά από τέτοια συμπεριφορά. Struggle ρε, πρέπει να κοπεί το ‘σας κάνω τη χάρη που παίζετε’ ύφος των μαγαζιών. Ευτυχώς που η πολύ καλή εμφάνιση των headliners επισκίασε το γεγονός και περάσαμε καλά. Μια τόσο επαγγελματική μπάντα αλώστε θα έβγαζε solid ήχο ότι ψυχολογία και να είχε. Αν εξεραίσουμε λοιπόν το μπασταρδομάγαζο, όλα τα υπόλοιπα ήταν πολύ comple.
Ένα πανέμορφο live, το καλύτερο bandlist ever. Χαίρομαι που ήμουν εκεί.
Υ.Γ.: Σκατά και πάλι σκατά στο 7 sins.
Για το www.distortedforce.blogspot.com
Dead Dream Machine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου