"Curves of Sidereal Cosmos" review by rockoverdose.gr

Ευχαριστούμε το rockoverdose για το κολακευτικό review του καινούριου μας album: "Curves of Sidereal Cosmos" !!

We thank Rock Overdose for this awesome review on our new album "Curves of Sidereal Cosmos" !!

https://rockoverdose.gr/portfolio-view/distorted-force-curves-of-sidereal-cosmos/

Η ζωή μοιάζει να κάνει κύκλους και να σε φέρνει πολλάκις πίσω σε πρόσωπα, καταστάσεις και στη συγκεκριμένη περίπτωση, συγκροτήματα τα οποία συνάντησες παλιά και συνεχίζουν να πορεύονται με γνώμονα τη μοναδικότητα τους και την πεποίθηση ότι ποτέ δε θα γίνουν ένα με τη μάζα. Ένα εξ'αυτών και οι Θεσσαλονικείς Distorted Force, συγκρότημα που πρόλαβα κατά τη γέννηση τους μένοντας παλιότερα στη Νύφη του Βορρά και που είχα άμεση επαφή με το πρώιμο υλικό τους. Έτσι έγινα μάρτυρας και της αρχικής καθαρά κλασσικομεταλλάδικης έκφρασης, όπως και στη συνέχεια της προοδευτικότητας που μπήκε στη μουσική τους και τους έκανε τελείως διαφορετικό συγκρότημα σε σχέση με αυτό που γνωρίσαμε στα πρώτα του βήματα. Έτσι το ομότιτλο τους ΕΡ του 2010 φέροντας τον τίτλο του συγκροτήματος ακολουθήθηκε το 2011 από το 2ο ΕΡ ''A Dead Man's Dream'' και το 3ο ΕΡ ''Depersonalization''. Αν μή τι άλλο, δε βιάστηκαν ποτέ να κάνουν το πολύ μεγάλο βήμα και πήραν το χρόνο τους για να φτάσουμε στο 2013 και να κυκλοφορήσει το παρθενικό τους full-length ''Fields In Desolation'' και το 2014 ο δεύτερος δίσκος ''Taken By Force''. 5 κυκλοφορίες μέσα σε 5 χρόνια και με την ποιοτική συνέπεια που τους διέκρινε ως τότε, οι Distorted Force μάλλον περισσότερο λόγω της ροής των πραγμάτων παρά επειδή οι ίδιοι το είχαν ως σκέψη, έγιναν μία από τις μπάντες-σημεία αναφοράς όλου του Ελληνικού προοδευτικού ήχου.

Πέρασαν 4 ολόκληρα χρόνια από τότε και το σεξτέτο μας χαρίζει την 3η (και πάντα κρίσιμη για κάθε συγκρότημα) ολοκληρωμένη δουλειά του, η οποία ονομάζεται ''Curves Of Sidereal Cosmos'' και τολμώ να πω ότι είναι το μέχρι σήμερα καλύτερο τους δισκογραφικό δείγμα. Να εξηγηθούμε εξ'αρχής γιατι πολλούς σας νοιάζει το τι παίζει και τα θέλετε όλα έτοιμα σερβιρισμένα στο πιάτο.

Οι Distorted Force θα μπορούσαν να είναι ο ορισμός της progressive metal μπάντας από την άποψη και μόνο των ανώμαλων ρυθμών, των πολλών αλλαγών, της μεγάλης φαντασίας που έχουν σαν δημιουργοί και φυσικά της ποτέ εφησυχάζουσας λογικής σε ότι αφορά τη μουσική τους. Επειδή όμως θεωρώ ότι η οποιαδήποτε ταμπέλα θα τους αδικούσε ολότελα, ας πούμε ότι είναι μία μπάντα η οποία με βάση το προοδευτικό στοιχείο, έχει μπολιάσει στον ήχο της πολλά στοιχεία και σε κάθε κυκλοφορία της εμφανίζεται βαρύτερη, πιό απαιτητική σαν άκουσμα και με διάφορες πινελιές εδώ κι εκεί που κάνουν το αποτέλεσμα ακόμα πιό ενδιαφέρον στο τέλος. Εδώ στο τρίτο τους άλμπουμ το οποίο πραγματεύεται ένα ενιαίο concept στιχουργικά, οι Distorted Force περισσότερο από ποτέ έχουν εξελιχθεί σε μία μηχανή παραγωγής βαρύτατης μουσικής (ακουστικά και ψυχολογικά, το άκουσμα τους δεν είναι ευχάριστης φύσης σε καμία περίπτωση) η οποία μπλέκει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο prog αισθητική, death metal όγκο και doom μουντίλα και ατμόσφαιρα στις συνθέσεις.

Έναν δίσκο 5 κομματιών που διαρκεί σχεδόν 58' από φύση δε θα τον πεις ούτε ευκολο - άκουστο ούτε και θα ''πιάσει'' κατευθείαν έναν ακροατή θεωρητικά... ΛΑΘΟΣ! Διότι το ''Curves Of Sidereal Cosmos'' θα σε πιάσει από τα μούτρα και θα σε στείλει αδιάβαστο αν το αντιμετωπίσεις αψήφιστα. Ειδικά αν είσαι γύρω στα 35-40+ και κάτι τέτοια λαβράκια τα ψάχνεις τόσο που γυρίζεις πέτρες ανάποδα, εδώ έχεις κάνει τέφρα και έχεις βρεί διαμαντάκι που λάμπει μέσα από τα σκατά που έχει περάσει ο καθένας από τα μέλη για να δημιουργήσει τέτοια μουσική. Γιατί είναι σίγουρο ότι για να παίζουν έτσι, τα πράγματα τους έχουν πάει πάρα πολύ στραβά κατά καιρούς. Υπέροχο ξεκίνημα με το ''Barrows Of Doom'' με άνω των 11' διάρκεια όπου και συνοψίζεται όλη η ουσία του δίσκου και μέσα του παρελαύνουν θεοί που δεν έτυχαν ποτέ αναγνώρισης αλλά πάντα ήταν ψηλά στα μάτια και βαθιά στις καρδιές του κόσμου. Πρώτοι-πρώτοι έρχονται στο νού οι Γερμανοί τεχνοκράτες Depressive Age με τον τραγουδιστή Σπύρο Εμμανουηλίδη να θυμίζει επικίνδυνα τον Jan Lubitzki των προαναφερθέντων, αλλά από την άλλη τέτοια παραπομπή πως γίνεται να μη σε γεμίσει χαρά; Επίσης υπάρχει διάχυτη η Nevermore-ίλα λόγω του τεράστιου βάρους της μουσικής τους, δεν ξέρω αν και κατά πόσο οπαδοί είναι τα παιδιά, αλλά κάτι κατεβάσματα στις κιθάρες και κάτι δίκασες σε συνδυασμό με power/prog/thrashing ρυθμούς, μόνο ο Jeff Loomis θα μπορούσε να τα είχε γράψει.

Προσθέστε και μία γερή δόση Αγγλικής doom/death early '90s αύρας με παλιούς Anathema (εποχής Darren White) και My Dying Bride ''Turn Loose The Swans'' εποχής να προσθέτουν σκατόψυχα συναισθήματα (και με πολύ εύστοχα χρησιμοποιημένα γυναικεία φωνητικά όσο κι όπου πρέπει) κι έχετε ένα ευφυέστατο κράμα ήχου το οποίο μόνο αδιάφορο δε σε αφήνει. Φυσικά δεσπόζουν οι τρείς μεγάλοι σε διάρκεια δυναμίτες, καθώς πλάι στο προαναφερθέν ''Barrows Of Doom'' κρατούν ανίερη συντροφιά το ομότιτλο έπος και φυσικά το σχεδόν 21' έπος ''Raven'' που κλείνει το δίσκο και σε αφήνει επιεικώς μαλάκα με την αισθητική του και τα όσα εύστοχα εμπεριέχει μέσα στις απίστευτες αλλαγές ρυθμών. Φωνητικά τα οποία γενικότερα μπορούν να παραπέμπουν σε παλιά '80s Αμερική και να γρυλίζουν σαν να θυμίζουν τεχνικές καφρομπαντάρες του παρελθόντος με τραχεία έκφραση και ξεσπάσματα που αναρωτιέσαι από πού πηγάζει τόσο νεύρο και αρνητικότητα. Εντυπωσιακό αποτέλεσμα το οποίο προφανώς και ακούγοντας το μπορώ να καταλάβω γιατί τους πήρε 4 ολόκληρα χρόνια να το δημιουργήσουν. Ενώ γενικά μετά το 2ο χρόνο γκρινιάζω προς οποιαδήποτε μπάντα δεν κυκλοφορεί δίσκο (όντας της παλιάς σχολής που πρόλαβα μπάντες να βγάζουν δίσκο κάθε χρόνο, αν όχι 2 άλμπουμ το χρόνο), εδώ το βουλώνω επιδεικτικά και χωρίς να ενθαρρύνω κανέναν να κάνει κάτι ανάλογο (είπαμε, γκρίνια), τους βγάζω το καπέλο για το τόλμημα.

Σπάνιο το φαινόμενο η αναμονή να ανταμείβεται τόσο πολύ και να έχει φιλτραριστεί τόσο πολύ το τελικό αποτέλεσμα πριν κυκλοφορήσει σε τελική μορφή. Δεν ξέρω τι θα γραφόταν αν μιλούσαμε για ξένο συγκρότημα και πόσες παραπάνω ευκαιρίες θα τους είχαν δωθεί να προωθήσουν τη μουσική τους, αλλά για Ελληνικό συγκρότημα μιλάμε για ένα μικρό θρίαμβο ο οποίος αξίζει να αποδοθεί και επί διθυραμβικών σχολίων, αρχικά μέσα στη χώρα μας που συνηθίζουμε να θάβουμε τα δικά μας παιδιά και εκ των υστέρων στο εξωτερικό, όπου είμαι βέβαιος ότι θα εκτιμηθεί πιο ενδελεχώς από τα ανοιχτά μυαλά που δεν έχουν Ελληνικές παθογένειες. Θα πρότεινα να τσεκάρετε το ''μικρό'' κομμάτι του δίσκου, το ''Tumulus'' προτού μπείτε στον κόσμο των Distorted Force, είναι μόλις 5μιση λεπτά και συμπυκνώνει μερικά από τα πάμπολλα στοιχεία που έχει αυτό το σίγουρα χαρισματικό συγκρότημα. Δηλώνω αρχικά εντυπωσιασμένος έχοντας δεί τα παιδιά πολλές φορές παλιότερα σε συναυλία, μπορούσες να δεις ότι κάποτε θα βγει κάτι σαν το ''Curves Of Sidereal Cosmos'', αλλά το να το ακούς καμιά 7-8 χρόνια μετά να μετουσιώνεται σε τέτοιο ηχητικό σπέρμα (δε μπορώ να το θέσω αλλιώς), σε κάνει να είσαι και χαρούμενος δις που το έκανε εγχώρια μπάντα μας. Δε μπορώ παρά να κλείσω ευχόμενος να δώσετε ευκαιρίες σε αυτό το άλμπουμ, τα παιδιά θα πρέπει να νιώθουν περήφανα για το άλμπουμ, πιστεύω περήφανα θα νιώσει και όποιος ακούει μουσική με τα αυτιά και όχι με τον κώλο όπως συνηθίζεται από πολλούς και πως αρκετοί θα ανακαλύψετε από την πρώτη ακρόαση για το τι περιπτωσάρα μιλάμε. 1000 μπράβο ειλικρινά!