Ανακαινισμένο το βρήκα το Cult (θα μου πεις είχα να πάω και ενάμισι χρόνο) την όμορφη εκείνη συννεφιασμένη Παρασκευή του Μαρτίου. Σ’ αρέσει το Thrash? Το Underground κλίμα? Το crossover? Οι μπύρες? Είναι ένα live για να χορτάσεις headbagίδι μέχρι να πέσει ο καπιταλισμός (για καιρό δηλαδή).
Otorhea
Ωραία μπάντα από την Πτολεμαϊδα , ωραία drums, ωραία βρώμικα φωνητικά (όπως και όλων των υπόλοιπων μπαντών της βραδιάς) και πολύ καλοδουλεμένα τα κομμάτια. Blackάδικες επιρροές, θα έπρεπε να το είχα φανταστεί από το ΧΞΣ outlook του κιθαρίστα, αν και αυτό δεν λέει κάτι, οι Progress of Inhumanity έβγαιναν σαν ρεμπετάδες και βόθριζαν πιο πολύ απ’ το Θερμαϊκό, και οι Force με κάτι Christ μπλούζες και έπαιζαν Scorpions και Crumberies, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση οι υποψίες επαληθεύτηκαν. Οι συνθέσεις τώρα . . . οκ . . . καλή φάση. Αν έπαιρνες βέβαια όλα τα κομμάτια και τα έχωνες σε ένα Audition ή σε ένα Cubase ή whatever, και τα ένωνες με κάποιο τρόπο, θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν ένα τεράστιο prog-thrash-black κομμάτι με μινιμαλιστική δομή. Δεν λέω ότι δεν ήταν ωραίες. Επίσης αρκετά κλισέ μου ακούστηκε και η χιλιοdraggαρισμένη διαδικασία προλόγισης κάθε νέου κομματιού. Ξέρεις, αυτό που αφήνω τις κιθάρες να σφυρίζουν και ωρύομαι με γαμημένο brutal τον επόμενο τίτλο. Την πρώτη φορά φτιάχνει το κλίμα, τη δεύτερη ακούγεται «ναι ρε φίλε, αλητεία, και γαμώ», την τρίτη ακούγεται . . . «οκ… ας ακούσουμε το κομμάτι που δεν καταλάβαμε τον τίτλο», και την 658η απλά φωνάζεις «Play the god damn song»!!!!!!
Abstract Violence
Πολύ χτυπίδι ρε φίλε, πολύ ξύλο. Ξερό και αγνό old school. Δυνατή σκηνική παρουσία. Τα παιδιά είχαν πολύ λαό (αν και ο μισός ήταν της κατηγορίας : είμαι 15 και έτσι πως χτυπιέμαι τώρα όλοι θα νομίζουν πως είμαι και πολύ badass), αλλά ανεξαρτήτου ποιότητας του τελευταίου στ’ αρχίδια τους. Λεφτάκια !! Μια διασκευή και sorry που μου διαφεύγει ο τίτλος, πάντως ο εντρυφηστής/nerd/thrash-ο-επιστήμονας φίλος ανέφερε ότι η εκτέλεση ήταν αρκετά καλή, άσχετα που δεν του αρέσει το κομμάτι. Καλές εντυπώσεις σε γενικές γραμμές. Αξίζει να τους πληρώσει κανείς για να τους δει.
PTOMA
Ωπ . . . άντε ρε πούστη, εδώ είμαστε. Μπαντάρα φίλε. Οι στοίχοι μπορούν να σε κάνουν να ξεράσεις πιο πολύ και από το ‘Tale of Scottie Muckbooggerballs’. Anyway, σταθερότατος drummer, παρόλο που δεν ήταν η μέρα του. Σε μια φάση του έφυγε η μπαγκέτα και σε αντίθεση με τους Otorhea που τους συνέβη το ίδιο 45 λεπτά πριν, άμα δεν το έβλεπες, δεν θα το καταλάβαινες. Σε μια άλλη φάση (αξιοσημείωτη η γκαντεμιά της στιγμής αλλά και τα αρχίδια των παιδιών και η «δεν ξενερώνουμε ποτέ»νοοτροπία τους) ο drummer κατά λάθος χτύπησε το μάτι του, έσπασε ο φακός του και διακόπηκε το set-list για 10 λεπτά. Αυτά μόνο και μόνο γιατί θεωρώ πολύ σημαντική τη διατήρηση ψυχραιμίας και του επαγγελματισμού σε ενίοτε πιθανές μαλακίες που συμβαίνουν επί σκηνής. Στο παικτικό κομμάτι τώρα. Ήταν ίσως η μόνη μπάντα της βραδιάς που τα solos ακουγόντουσαν πεντακάθαρα. Όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι, ακόμα και η φωνή που ακούστηκαν παράπονα ότι δεν ακουγότανε. Όχι φιλαράκι, αν κάτι δεν ακουγότανε ήταν το μπάσο. Και να πεις ότι έπαιζε κάνας άμπαλος και το είχανε χαμηλά επίτηδες, παπάρια, ο τύπος groove-αρε και, όταν κατάφερνα, μετά από προσπάθεια, να τον ακούσω, ήταν με κλασματική ακρίβεια πάνω στο beat. Όσο για τη φωνή, ήταν πολύ καλή, από τις καλύτερες της βραδιάς, αλλά αν θες μεγάλε να ακούγεσαι πιο πολύ απ’ ότι ακουγόσουνα, τραγούδα Saxon. Από κομμάτια ακούστηκαν και τα Decomposed Pork Chop, QQQ, Die with Tities in Your Face, Tupa or not Tupa (κομματάρα!!), και Wrath of the Anus.
Acetic Voice
Bio (source: Hellenic Metal)
Οι Acetic Voice προέρχονται από τη Θεσσαλονίκη. Δημιουργήθηκαν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 (πιθανότατα γύρω στο ’88). Παίζουν καθαρόαιμο thrash γερμανικής σχολής και έχουν γράψει τέσσερα demo (Under Attack-1988, Terrorized from Hate-1989, Behind Bars-1990, Led to Confusion-1990). Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να ήταν από τα πολύ καλά συγκροτήματα του είδους, όχι ότι διαθέταμε και πολλά στο thrash βέβαια. Δυστυχώς η περίοδος που εμφανίσθηκαν ήταν τέτοια που μοιραία πέρασαν απαρατήρητοι. Κρίμα διότι ήταν πολύ καλή μπάντα.
Οκ, νιώθω κάπως μικρός να μιλήσω εγώ για αυτόν τον ογκόλιθο της ελληνικής Underground σκηνής. Στην ηλικία που ήταν οι άλλες μπάντες θα μπορούσαν να ήταν πατέρες τους. Κακά σχόλια είχαν ακουστεί για τον προηγούμενο drummer, τον οποίο απ’ ότι μου είπαν ήταν λες και βρήκαν έναν τυχαίο στο δρόμο με μπλουζάκι Exodus, τον βάλανε πάνω στο kit και του είπανε «ΠΑΙΞΕ»!!!!! Ευτυχώς ο παρόν τους drummer παρά το μικρό της ηλικίας του έκανε εμφανέστατα τη μεγαλύτερη διαφορά. Μιλάμε για ένα παλικάρι που πρέπει να παίζει διπέταλο όταν πίνει καφέ, όταν κάνει μπάνιο, όταν οδηγάει, όταν πέφτει να κοιμηθεί . . . Δεν ξέρω τι έχει κάνει στα πόδια του ο τύπος και είναι σε θέση να κομπλάρει τον Γιώργο Κόλια. Το υπεργαμάτο ήταν ότι ήταν εξίσου γρήγορος και στα χέρια. Οπότε αγαπητέ αναγνώστη μπορείς να φανταστείς για τι κτήνος μιλάμε. Και γαμώ τις κιθάρες, και γαμώ τα μπάσα, και γαμώ τις φωνές. Δεν μιλάω όμως παραπάνω για τους υπόλοιπους, δεν μπορώ να το κάνω ούτε εκ θέσεως ούτε εκ φύσεως. Εν κατακλείδι, και γαμώ τα σχήματα, και πολύ θετικό που επιτέλους βρήκαν drummer.
Ένα ωραίο live. Άξιζε και με το παραπάνω τα λεφτά του.
