Distorted Force "Curves of Sidereal Cosmos" review - Rockway.gr

DISTORTED FORCE: “Curves of Sidereal Cosmos”
Written by Ιορδάνης Κιουρτσίδης
Monday, 16 July 2018

Τρία EPs και δυο full length από το 2010 συν το νέο φρέσκο “Curves Of Sidereal Cosmos” από τους Θεσσαλονικείς Distorted Force, δεν τη λες και μικρή δισκογραφική συγκομιδή. Απεναντίας δείχνει ότι αυτή η μπάντα διανύει το peak δημιουργικότητάς της. Και το σημαντικότερο; Η συγκεκριμένη, εκτός από κορυφή δημιουργίας, είναι επίσης και κορυφή καλλιτεχνικής ποιότητας. Τι θέλω να πω;

Θα εξηγηθώ από την αρχή. Το concept “Curves Of Sidereal Cosmos” είναι ένας πανέμορφος δίσκος παλιακού αλλά και ασφαλέστατα ουσιώδους progressive metal, που αναμειγνύει τόσο τη λυρικότητα όσο και την death μελωδική βαρβαρότητα που απαντάς σε κυρίως ευρωπαϊκής τεχνοτροπίας σχήματα. Με πιο σημαντικό ατού θα έλεγα το υψηλότατο αξιομνημονευτικό πηλίκο του σε σχέση με το δαιδαλώδες του ακούσματος. Μια έκδηλα καταρτισμένη μπάντα που τα θέματά της είναι πολυσχιδή αλλά έχουν λογική αλληλουχία χωρίς να χάνεται η μπάλα, παρά το χρονικό εύρος στο οποίο απλώνονται οι – από μεγάλες έως και τεράστιες – συνθέσεις.

Πανέξυπνη riff-ολογία που πηγαινοέρχεται ανάμεσα στην τεχνική prog / power, την speedy – απολαυστική – μελωδική death metal και στην straight doom πλευρά (με μεγάλο μερίδιο της τελευταίας να ανήκει κυρίως στους παλαιούς Anathema και η πτυχή αυτή να συνοδεύεται και από γυναικεία φωνητικά) από τους Νίκο Φελέκη και Νίκο Χατζηγώγο, διακριτικά keyboards που δεν καπελώνουν σε κανένα σημείο τον metal χαρακτήρα από τον Μάριο Ιωαννίδη, έξοχο, διαβασμένο rhythm section, με τον drummer Μάρκο Διαμαντόπουλο να καθοδηγεί τις ταχύτητες μαεστρικά και πυκνές, πλουραλιστικές μπασογραμμές από τον Θάνο Παλλίδη.

Πίσω από το μικρόφωνο, ο Σπύρος Εμμανουηλίδης ο οποίος είναι εντυπωσιακός. Εύρος έκφρασης, πειστικότητα και θαυμάσια ερμηνεία, είτε στα καθαρά μέρη, στα οποία παρουσιάζει έντονη θεατρικότητα εγκολπώνοντας χροιές παρόμοιες για παράδειγμα του Jan Lubitzki των Depressive Age ή αυτή του Devon Graves των Psychotic Waltz, χωρίς καμία προσπάθεια επιτήδευσης, στα growls του δε, αναδεικνύεται συγκρατημένη οργή και μίσος, όσο και μια κακή, μοχθηρή εκφορά των στίχων που λειτουργεί με καλά αποτελέσματα.

“Barrows of Doom” με ακουστικό intro και Metal Church / Lethal / Fates Warning διάθεση αρχικά και doom συνέχεια, μου θύμισε αρκετές φορές τα “Crimson” των Edge Of Sanity, με πολλά επί μέρους Fates Warning και “αλλού” σφήνες (όπως αυτή από το soundtrack του “Νονού” - της ταινίας μανάρι μου, όχι του δικού μου) και εξαιρετικό power επίλογο, “Dreamworld's Forest” με παλαιών Psychotic Waltz / Fates Warning riffing και doomy γέφυρα, το ομότιτλο track το οποίο θα έλεγα ότι ανήκει στο χώρο του τεχνικού doom / death metal (με ένα Ulver-ικό άρωμα κυρίως λόγω των καθαρών εκφραστικών φωνητικών, με Dark Tranquillity-ική άποψη και φοβερά up tempo death metal σημεία), εξαιρετικό το “Tumulus” με τα Maiden-ικά solos και κλείσιμο με το μεγαλεπήβολο 20λεπτο “Raven”, με αλλεπάλληλα layers, διάχυτη Fates Warning ατμόσφαιρα, σαρωτικά death metal θέματα που φέρνουν κάτι από Mekong Delta μέσα τους και “στοιχειωμένα” back φωνητικά, ένα ολοκληρωμένο έπος.

Η παραγωγή με παρέπεμψε σε ανάλογες παραγωγές των 90's, έχει ένα live συναίσθημα και προσωπικά τη βρήκα ιδανική. Σίγουρα και πάντα σηκώνει βελτίωση αυτό το θέμα και ίσως με μια πιο “πλούσια” παραγωγή το “Curves Of Sidereal Cosmos” να ακουγόταν “σύγχρονο” αλλά είμαι βέβαιος ότι ίσως και να χανόταν αυτό το μοναδικό true prog feeling της εποχής που οριζόταν το είδος.

Ευχαριστούμε το rockway.gr για την κριτική του στο καινούριο μας album "Curves of Sidereal Cosmos". progressive metal ως ιδίωμα, παράγοντας ουσιαστικά – με τις Anathema doom παρεμβολές – κάτι εξίσου αυθεντικό που γραπώνει τo νου και δεν τον αφήνει να αποσπαστεί. Ευέλικτες συνθέσεις, άρτια εκτελεσμένες, έντονη προσωπικότητα και τελικώς ένα progressive doom / death κόσμημα. Επαναφορά σε αίτια αγάπης προς το ιδίωμα που χάριν της τιτλικής ονομασίας του, έχει υποφέρει τα πάνδεινα από τη φλυαρία και την επίδειξη τεχνικών δυνατοτήτων που απομυθοποίησαν όλο αυτό το εικαστικό ρεύμα. Απεναντίας, το “Curves Of Sidereal Cosmos” θα ήθελα κάποτε στο μέλλον να αναγορευθεί το ίδιο σε “μυθικό”. Του αξίζει και θα νιώσω δικαιωμένος για τους Distorted Force.

@Rockway.gr

Distorted Force, Curves Of A Sidereal Cosmos. Album Review. Liverpool Sound and Vision Rating 9/10

Distorted Force, Curves Of A Sidereal Cosmos. Album Review.
Liverpool Sound and Vision Rating 9/10

If you can have the best of both worlds, then why not seek out more than one flavour of jam to put on your toast, love with both intensity and feeling and if all works for you across the board, then meld the forces of the Progressive and the crash of symbolic Metal to the point where the boiling cauldron of the instantly creative overflows and destroys the path of ignorance with first class precision. For this once thought conceptual distorted force, only dared to be breached by the timeless Iron Maiden in Seventh Son of a Seventh Son or in the incomparable Queensryche, has more than come of age since those tentative steps.

Greece’s powerhouse of the genre Distorted Force may have started out as one the groups that you would have gone to see perform the searing memories of other Heavy Metal acts that made audiences tightly wrapped in the arms of nostalgia, but as Time has weighed the century up and found it wanting in stature, Distorted Force has become a band in which you could well argue holds its roots and its outlook fully in the camp of the British Progressive scene and the physical attributes of the Metal that saved the minds and emotions of thousands of impressionable music fans.

In their new album, Curves of A Sidereal Cosmos, Spiros Emmanouildis, Nikos Felekis, Nikos Hatiigogos, Marios Ionnidis, Thanos Pallidis and Markos Diamantopoulos converge ready to take the crowd and the newly interested on a voyage of self-discovery, an Odyssey-like performance in which new realms are explored as the Progressive element fuses intangibly with the Metal, like a hybrid machine, all glowing metallic shell, muscular and powerful, but with the agility of the story-teller woven through its pores and the heart of poet.

The tracks on the album Barrow’s of Doom, Dreamworld’s Forest, the album title track, Curves of A Sidereal Cosmos, Tumulus and Raven are not just muscular, they crack the listener’s mind and overthrow the negative allusion that some have when thinking of the concept album, this Homer like scribe journey is to be admired fully.

Curves of A Sidereal Cosmos is enthralling, a mighty step in the band’s evolution and one that paves the way to a different level of song-writing.

Ian D. Hall