Από το υπέρτατο bandlist του 7 sins καταφεύγουμε σε ένα live ‘’ότι να ναι’’.Τι συμβαίνει όταν το ballad rock συναντάει το Nu Metal, από εκεί στο Punk και κλείνουν όλα αυτά με ένα progressive κονσέρτο? Δεν προλογίζω πολύ γιατί ανυπομονώ να περάσω στους Poison Strike.
Poison Strike: Ο κιθαροτραγουδιστής ήταν μέτριος καθαριστικά αλλά έποικα κακός φωνητικά και όλοι οι άλλοι έπαιζαν όπως τραγούδαγε. Πολύ καλά παιδιά, συμπαθέστατοι αλλά δεν μαρέσανε, θέλουν ΠΟΛΥ δουλειά για να φτάσουν σε ένα μέτριο επίπεδο. Το Bullet For My Valentine μπλουζάκι του drummer με προϊδέασε πριν ακόμα ανέβουν στη σκηνή για το τι θα παίξουν και τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω. Ένα Playlist ΟΤΙ ΝΑ ΝΑΙ . Από τους SOAD στους Judas και από τους Judas στους Bullet. Ένα δικό τους και ντάξει ρε παιδιά, μην βάζετε τις γκόμενές σας να σας γράφουνε στοίχους, οίκτο ! Για επίλογο θα επιλέξω το ντύσιμο του front man τους μην χέσω που έσκασε μύτη από πάνω μέχρι κάτω με πέτσινα ενώ όλοι έβγαιναν με το φανελάκι, (μέχρι και σαγιονάρα πήρε το μάτι μου) εσύ που πας ρε φίλε, που παίζεις? Στο Wacken??? Και άντε πες με φαντασία το eightball γίνεται Wacken, εσύ δεν έσκασες? Δεν έλειωσες μέσα στα ζωοτόμαρα καλοκαιριάτικα? Αλλά όχι, η τέχνη θέλει θυσίες, δεν έχει σημασία φίλτατοι metalheads που είναι καλοκαίρι, γιατί αν δεν φοράς το πέτσινο ακόμη και στο beachόμπαρο, τι κάνεις στην τελική ρε αδελφέ?
Fapa Sth Mapa: Έκραξα αλλά ευτυχώς επιτέλους τέλειωσα, έχουμε καινούργιο άθλο τώρα. Γιατί μου το κάνετε αυτό? Τόσο ωραία μπάντα και να παίζετε έτσι? Γιατί? Μια χαρά brutalίδια, screamίδια και αναρωφήσεις έκανε το voxοπαλίκαρο, γιατί αναλώνεστε σε παπαριές cover και κακές εκτελέσεις που το επικοινωνιακό το κομμάτι περνούσε ένα πολύ σοβαρό profile παικτικά, καλό μεν, άστοχο δε, που το όλο στήσιμο δεν έκανε κανένα να γελάσει και πήγαν στράφι οι coverοεπιλογές. Sorry κιόλας που τα λέω χύμα guys, την ταπεινή μου γνώμη λέω, συμβουλή δικιά μου είναι να στραφείτε προς μια ποιο σοβαρή γραμμή, η As I Lay Dying διασκευή ήταν αξιοπρεπέστατη, οπότε θα σας έλεγα να κλίνετε προς τα εκεί και πιστεύω θα γαμάτε, ήδη ήσασταν πολύ καλοί πέρα από τα ηλίθια comedy cover. Δουλειά και φιλότιμο και όλα will fall into place.
Rewind: Καλή μπαντούλα, θέλουνε ΠΟΛΥ δουλειά παράταττα, πλήκτρα, μια κιθάρα, μπάσο, drums, όλα καλά, πολλά λάθη, από όλους, αλλά μπάντα με μέλλον, εμπορικό σχήμα με κλασσικά rockάκια που με τον καιρό που θα δέσουν και τα παιδιά μεταξύ τους θα είναι ότι πρέπει για μεροκάματο. Ένα hobby λοιπόν, που το οποίο, και με συνδυασμό την γραμμή διασκευών που έχουν επιλέξει, μπορεί αύριο, μεθαύριο να εξελιχθεί σε μια ημιαπασχόληση, και… ποιος ξέρει, ίσως βολευτούνε κιόλας σε κανα σκυλάδικο.
15 Strike: Όχι, δεν μαρέσανε, Punk? Όχι φίλος, αλλά anyway, επειδή ο θεσμικός μου ρόλος με υποχρεώνει να καλύψω και αυτή την εμφάνιση, γιατί και το punk είδος είναι (ναι, θα ήθελε), θα προχωρήσω στο bloggin’. Λοιπών, αν ζούσε ο Cobain θα ήταν πολύ περήφανος που μια μπάντα προσπαθεί να τον μιμηθεί όσο τίποτε άλλο. Αλλά βέβαια, για να παίξεις punk πρέπει να έχεις
1.άπλυτο μαλί
2.ξεκούρδιστη κιθάρα
3.να μην ξέρεις κιθάρα (και για αυτό να μην καταλαβαίνεις τη διαφορά)
4.να φοράς σταράκια και καρό παντελόνι
5.να μην μπαίνει ΠΟΤΕ 3o riff στο ίδιο κομμάτι
6.τα ρυθμικά σου να μην ξεπερνάνε επίπεδο powerchord
7.τα σόλα σου να μην ξεπερνάνε επίπεδο ογδόων πάνω σε παιδική πεντατονική
8.να μην ξέρεις να τραγουδάς
(και ως αποτέλεσμα)
9.να προσπαθείς να μιμηθείς κατσαρίδα που ξεγεννάει με καισαρική
Ρε guys, δεν είσαστε πια δεκαπέντε χρονών, αλλάξτε είδος, αφού βελτιωνόσαστε και σεις παικτικά, γιατί αναλονώσαστε σε punkοιστορίες, παίξτε καμιά rockιά να δείτε πόσο ποιο ενδιαφέρον είναι, τεσπα, κάντε ότι καταλαβαίνεται, δεν μπορώ να γράψω άλλο για punk, κουράστικα.
Distorted Force: Δεν ξέρω αν ήταν παικτικά το καλύτερο live τους, πάντως βγάλανε απίστευτη ενέργεια πάνω στη σκηνή. 3ς διασκευές και μία στο encore. Όλα τα υπόλοιπα δικά τους, με ορισμένες εξαιρέσεις, έπαιξαν όλο το πρώτο demo και όλο τον πρώτο δίσκο. Πολύ πλάκα είχε ο leadάς που είχε πιει τα πόδια του και ένα σωρό poserιλίκια (πηδούσε από το stage κάτω και σόλαρε, χτυπιόταν σαν το χταπόδι, με το ένα χέρι tapαρε και με το άλλο κατέβαζε τσίπουρα και πολλά άλλα που στο hangover παίζει να ντράπηκε πολύ όταν τα θυμίθικε), αλλα τα απολαύσαμε και περάσαμε πολύ καλά. Από διασκευούλες ακουστήκαν Fear of the Dark (Iron Maiden), Dark Saga (Iced Earth) και In the Name of God (Dream Theater). Από δικά τους ακουστήκαν Storyteller Upon My Grave, Downcrush of Souls, Black Flame, Turn the Page, Funeral’s Aroma και φυσικά A Dead Man’s Dream . Και γαμώ τα live σε γενικές γραμμές. Από όλους, μια βραδιά που θα έχουμε να θυμόμαστε.
Long Live the Underground!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου