Distorted Force, 15 Strike, Rewind, Fapa Sth Mapa, Poison Strike @ Eightball 22/6/11

Από το υπέρτατο bandlist του 7 sins καταφεύγουμε σε ένα live ‘’ότι να ναι’’.Τι συμβαίνει όταν το ballad rock συναντάει το Nu Metal, από εκεί στο Punk και κλείνουν όλα αυτά με ένα progressive κονσέρτο? Δεν προλογίζω πολύ γιατί ανυπομονώ να περάσω στους Poison Strike.

Poison Strike: Ο κιθαροτραγουδιστής ήταν μέτριος καθαριστικά αλλά έποικα κακός φωνητικά και όλοι οι άλλοι έπαιζαν όπως τραγούδαγε. Πολύ καλά παιδιά, συμπαθέστατοι αλλά δεν μαρέσανε, θέλουν ΠΟΛΥ δουλειά για να φτάσουν σε ένα μέτριο επίπεδο. Το Bullet For My Valentine μπλουζάκι του drummer με προϊδέασε πριν ακόμα ανέβουν στη σκηνή για το τι θα παίξουν και τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω. Ένα Playlist ΟΤΙ ΝΑ ΝΑΙ . Από τους SOAD στους Judas και από τους Judas στους Bullet. Ένα δικό τους και ντάξει ρε παιδιά, μην βάζετε τις γκόμενές σας να σας γράφουνε στοίχους, οίκτο ! Για επίλογο θα επιλέξω το ντύσιμο του front man τους μην χέσω που έσκασε μύτη από πάνω μέχρι κάτω με πέτσινα ενώ όλοι έβγαιναν με το φανελάκι, (μέχρι και σαγιονάρα πήρε το μάτι μου) εσύ που πας ρε φίλε, που παίζεις? Στο Wacken??? Και άντε πες με φαντασία το eightball γίνεται Wacken, εσύ δεν έσκασες? Δεν έλειωσες μέσα στα ζωοτόμαρα καλοκαιριάτικα? Αλλά όχι, η τέχνη θέλει θυσίες, δεν έχει σημασία φίλτατοι metalheads που είναι καλοκαίρι, γιατί αν δεν φοράς το πέτσινο ακόμη και στο beachόμπαρο, τι κάνεις στην τελική ρε αδελφέ?

Fapa Sth Mapa: Έκραξα αλλά ευτυχώς επιτέλους τέλειωσα, έχουμε καινούργιο άθλο τώρα. Γιατί μου το κάνετε αυτό? Τόσο ωραία μπάντα και να παίζετε έτσι? Γιατί? Μια χαρά brutalίδια, screamίδια και αναρωφήσεις έκανε το voxοπαλίκαρο, γιατί αναλώνεστε σε παπαριές cover και κακές εκτελέσεις που το επικοινωνιακό το κομμάτι περνούσε ένα πολύ σοβαρό profile παικτικά, καλό μεν, άστοχο δε, που το όλο στήσιμο δεν έκανε κανένα να γελάσει και πήγαν στράφι οι coverοεπιλογές. Sorry κιόλας που τα λέω χύμα guys, την ταπεινή μου γνώμη λέω, συμβουλή δικιά μου είναι να στραφείτε προς μια ποιο σοβαρή γραμμή, η As I Lay Dying διασκευή ήταν αξιοπρεπέστατη, οπότε θα σας έλεγα να κλίνετε προς τα εκεί και πιστεύω θα γαμάτε, ήδη ήσασταν πολύ καλοί πέρα από τα ηλίθια comedy cover. Δουλειά και φιλότιμο και όλα will fall into place.

Rewind: Καλή μπαντούλα, θέλουνε ΠΟΛΥ δουλειά παράταττα, πλήκτρα, μια κιθάρα, μπάσο, drums, όλα καλά, πολλά λάθη, από όλους, αλλά μπάντα με μέλλον, εμπορικό σχήμα με κλασσικά rockάκια που με τον καιρό που θα δέσουν και τα παιδιά μεταξύ τους θα είναι ότι πρέπει για μεροκάματο. Ένα hobby λοιπόν, που το οποίο, και με συνδυασμό την γραμμή διασκευών που έχουν επιλέξει, μπορεί αύριο, μεθαύριο να εξελιχθεί σε μια ημιαπασχόληση, και… ποιος ξέρει, ίσως βολευτούνε κιόλας σε κανα σκυλάδικο.

15 Strike: Όχι, δεν μαρέσανε, Punk? Όχι φίλος, αλλά anyway, επειδή ο θεσμικός μου ρόλος με υποχρεώνει να καλύψω και αυτή την εμφάνιση, γιατί και το punk είδος είναι (ναι, θα ήθελε), θα προχωρήσω στο bloggin’. Λοιπών, αν ζούσε ο Cobain θα ήταν πολύ περήφανος που μια μπάντα προσπαθεί να τον μιμηθεί όσο τίποτε άλλο. Αλλά βέβαια, για να παίξεις punk πρέπει να έχεις

1.άπλυτο μαλί

2.ξεκούρδιστη κιθάρα

3.να μην ξέρεις κιθάρα (και για αυτό να μην καταλαβαίνεις τη διαφορά)

4.να φοράς σταράκια και καρό παντελόνι

5.να μην μπαίνει ΠΟΤΕ 3o riff στο ίδιο κομμάτι

6.τα ρυθμικά σου να μην ξεπερνάνε επίπεδο powerchord

7.τα σόλα σου να μην ξεπερνάνε επίπεδο ογδόων πάνω σε παιδική πεντατονική

8.να μην ξέρεις να τραγουδάς

(και ως αποτέλεσμα)

9.να προσπαθείς να μιμηθείς κατσαρίδα που ξεγεννάει με καισαρική

Ρε guys, δεν είσαστε πια δεκαπέντε χρονών, αλλάξτε είδος, αφού βελτιωνόσαστε και σεις παικτικά, γιατί αναλονώσαστε σε punkοιστορίες, παίξτε καμιά rockιά να δείτε πόσο ποιο ενδιαφέρον είναι, τεσπα, κάντε ότι καταλαβαίνεται, δεν μπορώ να γράψω άλλο για punk, κουράστικα.

Distorted Force: Δεν ξέρω αν ήταν παικτικά το καλύτερο live τους, πάντως βγάλανε απίστευτη ενέργεια πάνω στη σκηνή. 3ς διασκευές και μία στο encore. Όλα τα υπόλοιπα δικά τους, με ορισμένες εξαιρέσεις, έπαιξαν όλο το πρώτο demo και όλο τον πρώτο δίσκο. Πολύ πλάκα είχε ο leadάς που είχε πιει τα πόδια του και ένα σωρό poserιλίκια (πηδούσε από το stage κάτω και σόλαρε, χτυπιόταν σαν το χταπόδι, με το ένα χέρι tapαρε και με το άλλο κατέβαζε τσίπουρα και πολλά άλλα που στο hangover παίζει να ντράπηκε πολύ όταν τα θυμίθικε), αλλα τα απολαύσαμε και περάσαμε πολύ καλά. Από διασκευούλες ακουστήκαν Fear of the Dark (Iron Maiden), Dark Saga (Iced Earth) και In the Name of God (Dream Theater). Από δικά τους ακουστήκαν Storyteller Upon My Grave, Downcrush of Souls, Black Flame, Turn the Page, Funeral’s Aroma και φυσικά A Dead Man’s Dream . Και γαμώ τα live σε γενικές γραμμές. Από όλους, μια βραδιά που θα έχουμε να θυμόμαστε. 

Long Live the Underground!

Julian’s Lullaby, Distorted Force, The Damnation Project, Accelerator 12/6/11, 7 sins live stage

Athens baby, άλλο ένα ενδιαφέρον live για τον κάθε φίλο του πειραματικού ήχου, ένα live που κατά τη γνώμη μου είχε ένα υπέροχο bandlist, μια καταπληκτική οργάνωση από μεριάς οργανωτή (δυστυχώς όχι το ίδιο από μεριάς μαγαζιού), πολύ καλές και δυνατές μπάντες και ένας πολύ καλός ήχος. Μια ζωντανή εμφάνιση που απόλαυσαν όλοι είχαν την τύχη να βρίσκονται σε αυτόν τον περίεργο underground χώρο των Εξαρχείων.

Accelerator: Power του κερατά. Δυναμικά τύμπανα, ένας μπασίστας σκέτο χταπόδι, ένας (μόνο) κιθαρίστας που σου εξηγούσε το όργανο και ένας τραγουδιστής που αν και εμφανισιακά έφερνε λίγο τον Sebastian Bach όταν πήρε το mic στο πρώτο κομμάτι μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ο S.B. είναι μια λεπτή τρίχα απ τα αρχίδια του. Αυτό είναι power, όση ώρα έπαιζαν σκευτόμουν πώς είναι δυνατόν μια τέτοια μπάντα να βρίσκετε στην αφάνεια και άλλού να μας έχουν πρήξει τα συκώτια με κάθε λογής υπερεκτιμημένες μπάντες της σειράς (Emerald Sun και όλο το συναφή gey power ρεύμα). Πολλά δικά τους και helloween διασκευή, τα παλικάρια ήταν τόσο δουλεμένα μεταξύ τους που νόμιζες πως παίζουν playback. Γράψανε δίσκο εκείνη τη βραδιά. Για να πω και την αμαρτία μου όμως από ένα σημείο και μετά ψιλοβαρέθικα, πολύ παρόμοιες συνθέσεις ρε γαμώτο. Παραταύτα respect, και πολύ καλά παιδιά.

The Damnation Project: Αυτό δεν είναι μουσική, είναι επιστήμη. Είναι η μόνη μπάντα που είπα ότι από όλες τις ερασιτεχνικές (και μη) μπάντες που bloggάρω τα τελευταία χρόνια, που για την οποία θα ταξίδευα για να τους ξαναδώ. Είναι οι Έλληνες Porcupine Tree. Δεν παίζονται. Ο πήχης ανέβηκε κατακόρυφα. Έφεραν τη βραδιά σε άλλο επίπεδο. Όχι, δεν ήταν live αυτό, ήταν σεμινάριο. Είχα καθίσει σε ένα stand δίπλα στο stage και δεν είχα ιδέα τι γινόταν γύρο μου, ερχόταν κόσμος, μου μιλούσε και η ακουστική πληροφορία δεν έφτανε ποτέ στην εγκεφαλική νεύρωση όπου προοριζόταν. Αλλά αυτό δεν ήταν το καλύτερο, έμεινα τελείως μαλάκας όταν έμαθα ότι αυτή η υπερμπάντα δουλεύει ενάμιση χρόνο , συγγνώμη ρε φιλαράκι, στη πενταετία τι μουσική θα βγάλεις ας πούμε? Δυστυχώς δεν υπάρχει πολύ υλικό στο net, αλλά και αυτό που υπάρχει τους ‘τσεκουρώνει’. Η παραγωγή είναι πολύ λίγη για αυτούς, οπότε μέχρι να γράψουν τα παιδιά κάτι που να βγάζει επαρκώς τον δυσθεώρητο όγκο τους, μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι αν δεν τους δεις live, δεν έχεις ιδέα τι θα πει Damnation Fuckin Project. Ο συγχρονισμός τους ήταν επίσης κάτι αξιοσημείωτο, είχα πάει φίλε αναγνώστη για κατούρημα και τα παιδιά έπαιζαν ένα riff με παύσεις και πραγματικά νόμιζα πως κόπηκε το ρεύμα, στις παύσεις η απόλυτη ησυχία. Το απόλυτο κενό. Ο απόλυτος συγχρονισμός. Η απόλυτη μπάντα.

Distorted Force: Τα παιδιά είχαν έρθει από Θεσσαλονίκη, ακόμη ένα εκτός έδρας live για μια πολυταξιδεμένη μπάντα. Εμφανής η κούραση και η ταλαιπωρία αλλά παρόλα αυτά μας παρουσίασαν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση. Παρουσίαση του νέου τους LP (το οποίο έπαιξαν και ολόκληρο). Από διασκευούλες 2 Maiden και ένα Mettalica. Νέο ύφος συνόδεψε το νέο υλικό τους τείνοντας όλο και περισσότερο προς το αμερικάνικο progressive. Πέρα από τις κακές συνθήκες (μετά τους Damnation Project και ψυχολογικές καθώς στον πρόλογο όταν ανέβηκαν ο κιθαρίστας δήλωσε εκ μικροφώνου και εκ μέρος των παιδιών ότι ντρέπονται να παίξουν μετά από το έπος των Damnation), μπόρεσαν να αποδώσουν στο μέγιστο δυνατό επίπεδο που τους επέτρεπαν οι δυνάμεις τους. Αλλά έτσι είναι τα live μακριά απ την πόλη σου, θέλει αρχίδια, και οι παίδες έδειξαν ότι τα χουν, χειρότερα μεν από ένα θεσσαλονικιότικο livάκι της σειράς, αξιοπρεπέστατο δε. Έπαιξαν κοντά στα 45 λεπτά, το διασκέδασαν, το ευχαριστήθηκαν, χτυπήθηκαν επί σκηνής και παρόλο που ο κόσμος ήταν λίγος σχετικά δεν έδειξαν να πτοούνται. Το μαγαζί δεν πλήρωσε αλλά η φιλοξενία των Julian’s Lullaby ήταν τέτοια που κάνεις δεν έφυγε παραπονεμένος. Σκατά στο 7 sins. Respect στους Julian’s. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν το τελευταίο live με την αναπληρωματική τους τραγουδίστρια. Επιβαλλόταν λοιπόν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό on stage σαν ελάχιστο φόρο τιμής σε μια session που αναπλήρωνε για περίπου ένα χρόνο, και αυτό έκαναν.

Julian’s Lullaby: Μεγάλη μπάντα. Και με την έννοια του πολυάριθμου line up, και με την έννοια του τεράστιου όγκου και των καταπληκτικών συνθέσεων. Πολύ καλή εμφάνιση, επαγγελματίες, μεθοδικοί, πάρα πολύ καλή χημεία μεταξύ τους, κάτι που σίγουρα βγήκε και προς το κοινό. Revolution και Wizard για διασκευές και όλα τα υπόλοιπα δικά τους. Υπέροχες (soprano και mejo soprano) γυναικείες φωνές, πολύ καλές κιθάρες, σταθερότατος drummer και ένας μπασίστας που ακουγότανε. Σε πολλά κομμάτια επίσης υπήρχε η παρουσία άντρα τραγουδιστή, ο οποίος μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και στα καθαρά και στα βρώμικα του. Υπήρξε και μια guest συμμετοχή της παλιάς τραγουδίστριας των Julian’s στο Kiss Me Not (Tonight), πολύ γλυκιά φωνή και πολύ γλυκό τραγούδι. Το live βιντεοσκοπούνταν με σκοπό να ενταχθεί απ ότι κατάλαβα μαζί με κάποιο CD ή κάτι τέτοιο. Το κολομάγαζο όμως, σε όλο το live τους είχε πρήξει ότι καθυστερεί η φάση και το μαγαζί πρέπει να ανοίξει για trance party, κάτι που απ ότι μου είπαν δεν είχε ειπωθεί στα διαδικαστικά. Έρχεται λοιπόν η ώρα να ανέβουν τα παιδιά και ο ‘και καλά’ υπεύθυνος του stage να πρήζει μπάλες, πολύ in your face απαντήσεις από τον band leader των julian’s αλλά αν κρίνουμε από το γεγονός ότι τελικά έκοψαν 2 κομμάτια απ το playlist τους, δεν κατάφεραν να περάσουν το δικό τους όσο δίκιο και αν είχαν. Μια απ τα ίδια λοιπόν με το An. Σκατά στα μούτρα τους. Υποτιμώντας και εκμεταλλεύοντας μπάντες οι μαγαζάτορες μόνο κακό κάνουν στο όνομά τους. Ας βάλουν το trance party στο κόλο τους λοιπόν, καμιά μπάντα εκείνης της βραδιάς δεν παίζει να ξαναπατήσει μετά από τέτοια συμπεριφορά. Struggle ρε, πρέπει να κοπεί το ‘σας κάνω τη χάρη που παίζετε’ ύφος των μαγαζιών. Ευτυχώς που η πολύ καλή εμφάνιση των headliners επισκίασε το γεγονός και περάσαμε καλά. Μια τόσο επαγγελματική μπάντα αλώστε θα έβγαζε solid ήχο ότι ψυχολογία και να είχε. Αν εξεραίσουμε λοιπόν το μπασταρδομάγαζο, όλα τα υπόλοιπα ήταν πολύ comple.

Ένα πανέμορφο live, το καλύτερο bandlist ever. Χαίρομαι που ήμουν εκεί.

Υ.Γ.: Σκατά και πάλι σκατά στο 7 sins.

Για το www.distortedforce.blogspot.com

Dead Dream Machine

Distorted Force, Diablery, Midnight Oath @ Eightball 27/12/10

Ένα live πραγματικά ότι να ναι. Goth, Heavy, Symphonic, Black, Progressive, Power και atmospheric στο ίδιο live. Από τη μία δεν έχει ατμοσφαιρική λογική, έχει όμως εμπορική όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται αυτό που λέω, γιατί? Γιατί θα ρθει και ο Heavάς, θα ρθει και ο Blackάς, και ο proggressivάς και ούτο κάθε εξής, Παρόλο λοιπόν που ήταν μόνο 3ς μπάντες, υπήρχε μία αισιοδοξία για τις εισπράξεις του συγκεκριμένου live.

Midnight Oath: Goth κατάσταση με δικά τους κομμάτια αλλά και πολλές διασκευές. Ένα από τα δικά τους που παίξανε και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις ήταν το Ash Fall, πολύ δυνατό κομμάτι με πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Από coverάκια χτυπήσανε ένα Somebody Put Something In My Drink από Ramones αλλά σε εκτέλεση Children of Bodom, Whiskey in the Jar από Thin Lizzy αλλά σε εκτέλεση Metallica, ένα από Amorphis που δεν συγκράτησα κ.α. Πολύ αξιοπρεπής εμφάνιση σε γενικές γραμμές

Diablery: Black Symphonic λοιπόν, occult θεματολογία, καπνοί, βαμμένες φάτσες, κερασφόρα κρανία κλπ. Διασκευές σε φάση Dimu Borgir και δικά τους κομμάτια στο ίδιο μήκος κύμματος. Για το είδος τους ήταν πολύ καλοί σύμφωνα με όσα μου είπαν και κάτι συνάδελφοι blackάδες. Από την Αθήνα ήρθαν τα παιδιά και έπαιξαν και πολύ καλά. Ένα άκρως πετυχημένο live για τους Αθηναίους blacksters.

Distorted Force: Μετά από πολύ καιρό στη θέση οπου βρίσκεται το μικρόφωνο βλέπουμε την βασική τραγουδίστρια του progressive αυτού σχήματος η οποία τον τελευταίο χρόνο βρίσκεται στο εξωτερικό λόγω μεταπτυχιακών σπουδών. Πολύ καινούργιο υλικό καθώς το group βρισκότανε σε μία περίοδο λίγο πριν μπει στο studio για την ηχογράφηση του 2^ου LP demo τους. Είχαν καιρό να σμίξουν σαν αρχικό σχήμα και το απόλαυσαν μέχρι την τελευταία γρανίδα ηχητικής διακύμανσης. Πέρα από τα καινούργια κομμάτια (A Dead Man’s Dream, Downcrush of Souls, Turn the Page, Funeral’s Aroma, Stains of Oppressiveness) δεν έλειψαν από το playlist all time Distorted Force classic κομμάτια ( Roads to Nowhere, Distorted Force και φυσικά Storyteller Upon My Grave). Πιασάρικες διασκευές από Dio, Maiden, Metallica και Helloween. Πολύ καλή εμφάνιση και είναι μόνο η αρχή.

Για το www.distortedforce.blogspot.com

deaddreammachine

Saddolls, Distorted Force, Xa-Mosh @ Ann Live Stage 10/10/10

Livάκι στην Αθήνα λοιπόν στο οποίο 2 από τις 3ς μπάντες είναι από τη Θεσσαλονίκη, πολλά χιλιόμετρα, και πολύ κούραση για την πρώτη έξοδο των δύο support από την πόλη τους. Location: Εξάρχεια (σιγά τα αυγά παρεπιπτόντως με τα Εξάρχεια, Klein mein, σαν τη Ναβαρίνου είναι).

Xa-Mosh: Thrash καταστάσεις, κλασσικές διασκευές και πολύ ξύλο, το μαγαζί βέβαια ήταν σχεδόν άδειο και τζάμπα όλη αυτή η ενέργεια και τα λίτρα ιδρώτα του drummer. Πολύ καλή εμφάνιση, ανεξαρτήτως κοινού. Το κλίμα πάντως ψόφιο, μην παρεξηγηθώ, σε όλο το live ψόφιο, αν δεν ήταν οι Xa-Mosh θα μας είχε πάρει ο ύπνος.

Distorted Force: Βγαίνουν λοιπόν τα παλικάρια έχοντας διασχίσει τη μισή Ελλάδα για να φτάσουνε στο Ann και ξεκινάνε το playlist. Κάπου στα μισά, τους έρχεται ένα νόημα ότι έχουν ακόμη ένα κομμάτι. Κλίνουν με Storyteller Upon My Grave, και ΤΕΛΟΣ. Αυτό ήτανε. Παίξανε συνολικά 6 κομμάτια. Γαμάτο?

Saddolls: Όχι πως φταίνε τα παιδιά, με το μαγαζί ήταν η πουστιά, οι Saddolls μια χαρά το οργανώσανε, δεν φέρανε βέβαια τον κόσμο που περίμενα αλλά anyway, ότι μπορούσαν κάνανε. Έπαιξαν λοιπόν κλασσικά saddolls κομμάτια και το κλίμα ήταν μια ιδέα πιο ζεστό από πριν. Πολύ καλή εμφάνιση.

Αξίζει να σημειωθεί πως ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΚΑΝΕΙΣ ΦΡΑΓΚΟ ! Γιατί ο χοντρομαλάκας ο αφεντικός μας πιστόλιασε, άλλο deal κλείσαμε εκ τηλεφώνου, άλλο deal μας είπε όταν ήρθαμε. Κρεμάλα παλιομαλάκα. Κρεμάλα..

Αν δεν ήρθατε (που σιγά μην ήρθατε), δεν χάσατε και τίποτα, ένα απαίσιο live, μια μαλακία και μισή, όλες οι μπάντες με το αυγό στον κόλο να κοιτάμε το ρολόι, η ηχητική του μαγαζιού ήταν για τον πούτσο, το promotion για τον πούτσο, το deal για τον πούτσο και ο χώρος μια τρύπα και μισή.

Όλα σκατά λοιπόν, εγώ προσωπικά σαν deaddreammachine δεν ξαναπατάω στο κολομάγαζο.

Παραταύτα οι Saddolls δεν φταίνε σε τίποτα ξαναλέω, τα παιδιά ήταν πολύ ok.